“Eet meer paard!”

Okay, daartoe roepen Karin Amstutz en Onno Kleyn niet direct op. Dat laten ze over aan Sylvia Witteman, wier column die afsluit met deze zin als voorwoord het boekje Paard! siert. Nee, beide auteurs beloven wat in de ondertitel staat: Het schandaal, de feiten en 33 recepten. Al zal ik eerlijk toegeven dat ik de recepten niet heb nageteld.

Waarom dit boekje?

 

Vooral om eens goed in kaart te brengen hoe al die ophef ontstaan is, over paardenvlees in allerlei maaltijden en gerechten zonder dat dat bij de ingrediëntendeclaratie vermeld staat. Het begon allemaal op 15 januari van dit jaar in Ierland. In hamburgers zou paardenvlees zijn gevonden. Een schok. Zeker, omdat in de Angelsaksische landen het eten van paard een taboe is. Precies een maand later worden er afspraken gemaakt op EU-niveau en hebben we in Nederland ook al te maken met ongenoemd paard in kant-en-klaargerechten. De tijdlijn stopt op 25 maart, als een Nederlandse vleesverwerker zijn faillissement aanvraagt, nadat het wordt beschuldigd van valsheid in geschrifte, oplichting en witwassen.

Waarom al die ophef?
Ten eerste natuurlijk omdat er een ingrediënt in ons eten zit, dat niet genoemd staat op de ingrediëntendeclaratie. Hoe zeker kan je als consument dan nog zijn dat de rest van de lijst wel klopt?
Daarnaast is het eten van paard in veel landen geen gewoonte. En dat terwijl onze voorvoorvoorouders het wel aten. Om mij onduidelijke redenen vaardigde een paus in 732 het verbod op het eten van paardenvlees uit. Desondanks bleven mensen het wel eten, al gold  paardenvlees als armeluisvoer en sinds paarden uit het straatbeeld verdwenen (en plaats maakten voor auto’s) eten we ze nog minder. Op dit moment wordt vooral in Oost-Europa en Italië nog veel paardenvlees gegeten. Daar begrijpen ze dat dit vlees veel voedingswaarde heeft.  
Ook het vlees dat in de gehaktballen, lasagnes en hamburgers terecht kwam, kwam vooral uit Oost-Europa.

En wat vinden wij ervan? 
Paard! is een interessant boekwerkje geworden. Het overzicht aan schandalen en ontdekkingen is uitgebreid, en langer dan we zo hadden onthouden uit het nieuws. Verder staat het boekje vol leuke, wetenswaardige en nuttige informatie over het eten van paardenvlees. Natuurlijk komen er een paar paardenslagers aan het woord en leer je alle ins en outs van dit vlees: probeer vooral vlees van warmbloedige, jonge merries te krijgen, dat is het meest mals. Al kan ouder, stugger vlees natuurlijk heel goed dienen voor worst.
Gek genoeg staat de enige paardenslager die we zelf kennen niet in het boekje. Dat maken we hier dan graag goed: dat is paardenslagerij Wim van Beek op de Kanaalstraat in Utrecht, die sinds het overlijden van de naamgever gerund wordt door zijn vrouw en dochter.

Eet meer paard?
Natuurlijk willen we je niets opdringen. Wel willen we je meegeven dat de meeste paarden die je bij een van de 5 paardenslagerijen in Nederland terecht komen een beter leven, meer liefde en zorg hebben gehad dan alle koeien, varkens en kippen die we normaal gesproken eten, zelfs als ze uit de biologische houderij komen.
Kortom: probeer het gewoon eens. Het is net vlees.

.

boek: Paard! van Karin Amstutz en Onno Kleyn [uitgeverij Fontaine; isbn 978905956005] – meer culiboeken vind je in de rubriek kookboeken

–

Lees ook:Paard geslacht voor tv-programma
Lees ook:Recept met paard: Spaanse stoofpot met PX-sherry
Lees ook:Weet wat je eet!
Lees ook:Europees koken in de supermarkt
Lees ook:Carnivoria