Ik las het in één ruk uit. Dat ik op een wit strand onder een palmboom lag en uit een kokosnoot dronk, zal best hebben meegespeeld. Maar De Keukendochter is zo’n roman die je niet gauw weglegt. Of anders snel weer oppakt om verder te lezen. Om daarna de keuken in te duiken.
Maar let op, De Keukendochter is niet echt een gemakkelijk boek.
Tenminste, als je het dankwoord (dat met reden voorin is geplaatst?) niet leest en daardoor een belangrijke aanwijzing over het verhaal mist. De hoofdpersoon, Ginny Selvaggio, is namelijk geen ‘normaal’ persoon. En daar worstelt ze flink mee. De roman is vanuit haar perspectief geschreven, en dat maakt het erg boeiend.
Geheimen
Ginny Selvaggio kampt met diverse problemen. Haar ouders zijn net overleden, ze ontdekt een geheim van haar vader en haar zus wil hun ouderlijk huis verkopen. Maar Ginny heeft nooit geleerd om zelfstandig te wonen en verzet zich tegen de plannen van haar zus. Ontsnapping vind ze in de keuken. En terwijl ze recepten van de mensen die ze lief heeft gehad kookt, komen hun geesten op de heerlijke geuren af. En krijg jij zin om die gerechten ook te maken.
Bijzonder
Langzaam ontdekt Ginny steeds meer over zichzelf (waarvan wij al een tipje van de sluier kregen in het dankwoord) en het geheim van haar vader. In de 300 pagina’s gebeurt veel. Soms wat veel om logisch te zijn in zo’n korte tijd. Maar alle onderdelen van het verhaal grijpen goed in elkaar en Jael McHenry heeft er een mooi einde aan gebreid. Bijzonder boek, kortom.
.
boek: De Keukendochter van Jael McHenry (uitgeverij House of Books, isbn: 9789044332407)
Meer culiboeken vind je in de rubriek Kookboeken.
Lees ook:De proefster
Lees ook:Leesvoer: De perfecte minnares
Lees ook:Superchef
Lees ook:Mise en place
Lees ook:Smaakmakend, over koken zonder je neus
Welkom terug! Palmboom,kokosnoot,dan heb je denk ik een lange reis gemaakt en hopelijk ook lekker gegeten!
p.s. Het boek lijkt me heel leuk.
Dank je Herna! Ik was inderdaad een eindje weg, op de Antillen! En het was trouwens een kokosnotenpalm, waarnaar ik elke keer anstig opkeek of de kokosnoten nog wel stevig in de boom hingen. Want zo’n kokosnoot zou ik niet graag op mijn hoofd krijgen. Maar goed, dit zou het verhaal hierboven nodeloos langer maken.. Later kwamen er twee Antillianen langs die uit andere bomen de kokosnoten haalden, open kapten en ons aanboden. Super!
Oja, en het boek is echt een aanrader!