Afgelopen maandagavond moest je je als foodie kunnen opsplitsen als je wilde weten waar het met ons eten naartoe zou gaan. In Amsterdam gaf de Amerikaan Michael Pollan een lezing ter viering van zijn Een pleidooi voor echt koken en in Eindhoven vond de Foodhack plaats.
Het pleidooi van Michael Pollan zullen we in zijn boek nalezen, dus gingen wij naar de Foodhack.
Hack food, save the future
Een spannende ondertitel kreeg de Foodhack zeker mee. Maar hoe doen we dat? De toekomst van ons eten voorspellen, iedereen zou dat wel willen kunnen.
Gaan we terug naar het oude, bekende, ambachtelijke, traditionele, zelf koken met ingrediënten die onze oma nog zal herkennen (oneliner van Michael Pollan)? Als je gepasssioneerde foodies hoort, zou je denken dat ze niets liever willen.
In de supermarkt, dé plek voor vernieuwing, zien we een heel andere trend. Snel, sneller, snelst, koken mag geen tijd kosten en daarom worden ingrediënten zo verwerkt en verpakt dat we er geen werk meer aan hebben. Tot kant-en-klare maaltijden om in de magnetron, het kwaad volgens sommigen van de eerste groep, te stoppen aan toe.
Bouillon
Zij aan zij
Arm aan arm, dijbeen aan dijbeen zaten we aan lange tafels in een oude textielfabriek aan de rand van het centrum. Aan de ene kant stond je wijnglas op een geel sterretje, ik zat aan de kant waar de glazen op een oranje ster stonden. Het zou snel duidelijk worden wat daar de bedoeling van was.
Maar eerst draaiden we ons naar het podium. Hans van Steenbergen kreeg al snel de lachers op zijn hand met zijn introductie op het thema van de avond. En liet wonderlijke technologische hoogstandjes zien van ons eten: hele kippen in blik en dies meer zij.
Vervolgens werden Dick Middelweerd (De Treeswijkhoeve**) en Annelies Hermsen (fooddesigner) op het podium gehaald. Zij waren verantwoordelijk voor ons diner die avond en legden uit. De ‘oranje’ mensen kregen het traditionele eten, de ‘gele’ mensen het moderne, technologische. Over de kleuren werd niets uitgelegd, die zullen toevallig zo gekozen zijn denk ik.
1-0 voor traditioneel
Van Dick Middelweerd kregen we een dubbelgetrokken runderbouillon die 20 uur in zijn keuken had staan trekken. Zelfs hij moest weer even terug in de kookboeken om te zien hoe je zo’n bouillon helder maakt en extra smaak geeft door deze te clarifiëren. Het leverde hoe dan ook een prachtig goudbruin gekleurde, geurige en heldere bouillon op, die je hele mond vulde met smaak. Zeker in vergelijking met de runderbouillon van een poedertje die in pilletjes werden geserveerd. Spectaculair om geserveerd te krijgen, maar het smaakte nergens naar. Zout, en het had nauwelijks nasmaak.
Twee sterren uit de magnetron
Vervolgens werden we teruggeworpen naar de holenmensen. Veel van wat wij eten, kenden zij niet. Denk aan koffie, wijn, kaas en worst bijvoorbeeld. Met iedere technologische vernieuwing komt er ook een culturele aanpassing en gewenning, wilde Koert van Mensvoort daarmee duidelijk maken. Om ons bij te praten over nanotechnologie en in-vitro meat (vlees uit het laboratorium).
Ons hoofdgerecht bestond uit twee verschillende maaltijden, voorbereid door Dick Middelweerd. Een zomers gerecht met ratatouille en kabeljauw, en een winters gerecht met hutspot en sucade. Wederom punten voor de traditionele manier van koken. Als er zulke magnetronmaaltijden in de supermarkt zouden liggen, zou ìk ze zelfs aanschaffen. Gelukkig kan ik bij het restaurant zelf terecht.
Het traditionele dessert
De finale
Als laatste kregen we een heuse man-tegen-machine-wedstrijd. Meesterpatissier Robèrt van Beckhoven nam het op tegen een 3D-foodprinter. Onder de nodige grappen en grollen liet hij zien hoe je met eenvoudige middelen ook snel heel kunstige werkstukjes met chocola kunt maken. Kjeld van Bommel stond zijn mannetje en erkende “techno-utopisten denken al snel, dat als we het kunnen maken, we het ook moeten doen. Ze worden niet gehinderd door de culinaire traditie.”
Bij het dessert kregen de gele mensen een primeur: ijs gemaakt zonder vet. Het was nog niet af bevonden en dat verbaasde me niets. Hoewel het de eerste seconde in je mond echt wel wat weg had van ijs, smolt het weg en eindigde je met een hap zoete negerzoenachtig schuim in je mond. Dan was het ijs dat de patissier serveerde bekend en (ook daardoor) lekkerder. Het chocoladetorentje uit de 3D-foodprinter was mooi en net zo eetbaar als we van chocolade gewend zijn.
Conclusie
Als je voor smaak gaat, blijf je voorlopig weg bij de moderne technologie. Traditionele chefs en patissiers weten wat werkt, weten wat wij lekker vinden. En is dat niet het allerbelangrijkste?
.
Foodhack werd georganiseerd in het kader van de Dutch Technology Week in Eindhoven. Dit jaar was de eerste keer en wie weet komt het volgend jaar weer terug.
.
Lees ook:dolle koe bij Herman
Lees ook:Recept Witte asperges met risotto
Lees ook:Vrouwen kunnen geen weerstand bieden tegen voedsel
Lees ook:Winnaars tickets Hundred Foot Journey
Lees ook:De echte Indiase keuken