Het was een week voor kerst, toen vriend Emiel aan de deur kwam na afloop van een dagje jagen met zijn vader. Daar stond hij met de trots van een kat die zijn baasje zijn zelf gevangen buit komt laten bewonderen. Ik moest lachen en huilen tegelijkertijd. Ik weet dat zijn vrouw vegetarisch is, dus daar hoeft hij echt niet thuis te komen met een stuk zelf geschoten wild. Hij moest uiteraard aan mij denken, want hij kent mijn culinaire avonturen van zelf zeevissen of een lam aan het spit rijgen.
zielig of hypocriet?
Ik wil de pret niet drukken en neem de plastic tas met de net geschoten haas dankbaar aan, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik toch ook altijd een wee gevoel van binnen krijg bij de aanblik van een dood dier in zijn vacht. Ik ben namelijk opgevoed lief te zijn tegen dieren en mijn moeder eet om die reden dan ook geen vlees van jonge dieren als lam of kalf. Ze vindt het zielig, maar eet het overige vlees dan weer wel, ja. Er over nadenkende, kom ik tot de conclusie dat het heel hypocriet is om wel vlees te eten, maar het vuile werk van het doden en ontdoen van vacht en ingewanden aan een ander over te laten. Ik vind dus, dat ik ondanks mijn emoties, een gegeven paard (lees: haas) niet in de bek moet kijken en me dus hard moet maken dit haasje zelf te prepareren.
de voorbereiding
Zo gezegd, zo gedaan, zou je zeggen. Maar nee, de beslissing nemen is een. De uitvoering daarvan is voor mij nog niet een, twee, drie gedaan. Ik hang de haas onder het afdakje buiten uit het zicht van mijn kinderen die ik nog te jong vind om dit proces mee te maken. Kalendertechnisch komt die haas ook niet echt gelegen. Het is dus de laatste week voor kerst en mijn agenda puilt uit van alle afspraken en werk die allemaal in de komende dagen nog moeten plaatsvinden. Een haas moet binnen 48 uur geprepareerd worden, wat betekent dat het vuile werk uiterlijk de volgende avond gedaan moet worden. Ik besluit dan maar geen kerstkaarten te schrijven en me te storten op de haas. Ik heb een paar jaar geleden een masterclass Wild gevolgd en heb toen ook een net geschoten haas mogen behandelen. Mijn technische kennis hierover is toch wel wat weggezakt, dus bekijk ik ter voorbereiding nog wat filmpjes op Youtube en roep voor de morele steun en medeplichtigheid in deze zaak de hulp in van mijn partner en een goede vriend.
mijn naam is haas
Zo gaan we de bewuste avond, nadat de kinderen naar bed zijn gebracht, in mijn keuken aan de slag. Ik heb de wanden, vloer en keukenkastjes afgeplakt met vuilniszakken om de mogelijke puinzooi die het achterlaat te beperken. Een haak in het plafond zou ook wel handig zijn, maar het gaat me te ver om er voor dit moment een gat in te slaan. De design Stokke-kinderstoel kan als ik hem op het aanrecht plaats ook heel goed dienst doen om de haas aan te hangen. We beginnen bij de achterpoten en ontdoen de haas van zijn vacht. Dat gaat eerlijk gezegd best makkelijk. Aangekomen bij het hoofd wordt het iets lastiger, dus besluiten we het hoofd er maar af te halen. Vervolgens snijden we voorzichtig de buikwand open om de ingewanden eruit te halen, waarbij we vooral opletten de gal niet te raken. We weten dat wanneer je de gal opensnijdt, het vlees niet meer te eten is. Ondertussen hoop ik dat niet een van mijn kinderen naar beneden komt of dat buurvrouw aanbelt, want onze handen zitten inmiddels behoorlijk onder het bloed. Uiteindelijk is het ons gelukt en wanneer ik de bouten en de hazenrug heb losgesneden, sta ook ik apetrots bij mijn buit te glunderen. Hier ga ik een onvergetelijke hazenpeper van maken!
Dit is de laatste terugblik op koken.blog op onze memorabele culiniare ervaringen van 2012
Lees ook:Terugblik IV – de koken.blog culinaire ervaring van 2012
Lees ook:Fazanten avontuur in Librije’s Atelier
Lees ook:De Kookclub
Lees ook:Ongelijk verdeelde chocolade
Lees ook:Aap Boki leert kinderen groenten en fruit eten
Dat is nog eens een verrassed cadeau!