Beste Ilja,
Intrigrerend verhaal heb je geschreven. Heb het in 1 ruk uitgelezen (zie ook hier). Waar ik nieuwsgierig naar ben, is het volgende.
In het persbericht schrijf je dat we in Nederland vlees wegstoppen, dat we geen idee meer hebben dat we een dood beest eten. “Dood bestaat niet. Vlees is een lapje non-descripte materie in een piepschuimen bakje, niet een afgehakt lichaamsdeel van een ademend wezen.” Nu geldt dat – in mijn ogen – ook voor al ons andere eten. Ook van brood weten we niet meer dat daar een graankorrel aan te pas komt. We hebben geen flauw idee meer hoe onze groenten groeien. Of wat het seizoen van sperziebonen is. Allemaal zaken die in Frankrijk anders zijn. Waarom heb jij – als vegetariër – dan juist dit thema van vlees eruit gepikt om ons voedsel weer zichtbaar te maken?
groeten,
Edith
En het antwoord van Ilja Gort luidt:
Hoi Edith,Ik ben een ontzettende zeiksnor over wat ik in mijn lichaam laat verdwijnen.
Bij mij komt er niets dan goeds in. Alleen maar heel lekkere wijn, alleen maar goed, smakelijk en gezond voedsel. En als dat niet voor handen is, dan maar niet. Met groot gemak eet ik liever niets, dan iets waar mijn lichaam voor moet straatvechten om het afgebroken te krijgen. Je bent wat je eet. Dat is mijn strijdkreet. En ik wil geen gehaktbal zijn.
Voor veel mensen zou het goed zijn om eens stil te staan wat je op een dag allemaal in je mik stopt. Minder is altijd beter. Je kan prima leven zonder vette happen, nutteloze zoetigheid of verbrande speklappen. Om die reden vind ik dat je de schuld van de bio-industrie niet bij de supermarkten kunt leggen. Ieder mens is verantwoordelijk voor zijn eigen koop- en eetgedrag. Maar ik geef het toe, eenvoudig is dat niet. Kiezen wordt moeilijk gemaakt o.a. doordat de voedselindustrie vanuit commercieel oogmerk de herkomst van vlees verdoezelt. Je kunt niet meer zien dat het van een levend wezen afkomstig is. Chicken stick, hamburger, bieflap, het dier is nergens meer te bekennen.
Bij groenten en fruit is de noodzaak tot maskerade minder dwingend omdat daar geen levende wezens voor geslacht worden. Maar ook hier maakt de industrie zich schuldig een censuur. Te weinig informatie en teveel nodeloze verpakking.
Groenten en fruit zouden open en bloot in de winkel moeten liggen. Je moet het vast kunnen pakken, eraan kunnen ruiken en je moet in één oogopslag kunnen zien waar het vandaan komt. Bij elk product zou de herkomst verplicht vermeld moeten worden, zodat je kunt nagaan hoeveel liter diesel of kerosine ervoor is verstookt. Natuurlijk, bananen, sinaasappels, prima; geen problemen mee. Maar laten we het niet te gek maken. Waarom moeten sperzieboontjes uit Kenia komen? Terwijl ze hier om de hoek ook groeien?
Groeten,
Ilja Gort
.
.
Dit is de eerste vraag van de Grote Gort Vraaggesprek-blogtournee. In totaal 10 bloggers stellen Ilja Gort hun vraag over zijn roman De Vrouwenslagerij. Hier zie je de lijst met alle bloggers en hun vragen.
Op twitter kan je het hele interview volgen via #devrouwenslagerij.
..
boek: De vrouwenslagerij van Ilja Gort [uitgeverij AW Bruna, isbn: 9789400502284] – meer culinaire boeken vind je in de rubriek Kookboeken
—
Lees ook:De vrouwenslagerij
Lees ook:Dag van de duurzaamheid
Lees ook:Het grote Larousse moestuin receptenboek
Lees ook:Een kennismaking met je biefstukje
Lees ook:Biogids
Pingback: De vrouwenslagerij | Koken