Longhorn koe
Je kunt koeien fokken en je kunt koeien fokken. Vorige week maakte ik kennis met een engelsman die beide kanten van haver tot gort kent. Halverwege de jaren 80 stapte Richard Vaughan over van een bedrijf met duizend koeien die voor de supermarkten geslacht werden, naar een bedrijf met 100 rasechte koeien, die de topchefs graag op het bord leggen.
Het is een bijzonder verhaal van een bijzondere, eerlijke en vooral zeer geestige man, die al op 16-jarige leeftijd wist dat hij boer wilde worden.
Als burger heb ik nauwelijks weet van waar mijn eten vandaan komt. Dat ik vlees eet, en dat daarvoor dieren geslacht worden, dat besef ik me heus. Niet dagelijks, en liever ook niet tijdens het eten zelf. Maar toch ben ik er nieuwsgierig naar. Al vond ik het reuzelastig om onderstaande verhaal te horen, terwijl de beesten waar het om ging zo lekker aan het herkauwen waren, nieuwsgierig op ons af kwamen rennen (biggetjes) of fotogeniek in mijn lens staarden (lammetjes).
Maar als je vlees eet, dan eet je dieren. Het liefste toch dieren die zichtbaar een goed leven hebben gehad? Ik sinds deze ontmoeting wel.
Richard Vaughan
Voor de supermarkt
Vroeger kocht Richard waar hij maar kon koeien op. Zo goedkoop mogelijk. Of het nu uitgemolken melkkoeien waren, stieren of vleeskoeien, het enige criterium was dat ze goedkoop moesten zijn. Zijn taak was het om ze verder af te mesten voor de slacht. Met zijn 1000 koeien werd zijn bedrijf in de jaren 80 in Engeland als voorbeeld gesteld over hoe je zo goedkoop mogelijk vlees kunt produceren.
Zo kan het niet verder
In zijn zoektocht naar een nog hogere productie voor nog minder geld, bezocht hij zelfs Amerikaanse collega’s waar koeien gefokt worden als in steden. Hele straten met stallen vol koeien zag hij daar. En wist, zo kan het niet verder. “Mijn landgoed, waar mijn familie al zo’n 400 jaar woont, is daarvoor gewoon te klein”, vertelde hij me. “Ik zou een ander stuk grond moeten kopen, misschien wel naar de VS moeten verhuizen om een hogere productie te verkrijgen. En dat had ik er niet voor over. Dus gooide ik het om een andere boeg.”
Not for eating
“Maar dat was niet de enige reden.”vervolgt hij zijn verhaal. “Ik zag in dat er in supermarkten ook plaats moest zijn voor goed vlees. Maar ik werd uitgelachen door slachterijen die ik vroeg om een stuk vlees van de beesten die ik aanleverde. “That’s for selling, not for eating”, zei één van hen. Ik hield vol en kreeg een stuk vlees mee. Ze hadden gelijk. Het smaakte vreselijk!”
Superieur vlees
Nu koopt hij een speciaal, en tamelijk zeldzaam ras koeien, de Longhorn. Inderdaad, koeien met lange hoorns. Liever heeft hij ze niet, omdat ze elkaar en zichzelf ermee kunnen verwonden. Maar weghalen dat gaat dan ook weer een stap te ver. Door een speciaal dieet en veel ruimte krijgen de koeien precies op de goede plekken meer vlees en het juiste vet aan de botten. Waardoor Heston Blumenthal het vlees in een blinde proeverij al eens als beste beoordeelde.
En precies zo doet hij het ook met Middle White pork, varkens met heel grappige neuzen. En de dotjes van een Ryeland schapen. Ook op het vlees van deze dieren zijn de beste koks van Engeland dol.
Lammetje dat om gezondheidsredenen binnen werd gehouden
Niets veranderd?
Nog steeds koopt hij dieren in om ze zelf te mesten voor de slacht. “Voor zelf fokken heb ik hier ook geen ruimte” wijst hij naar zijn - in mijn ogen onmetelijk - grote landgoed. Het zou inderdaad verrekte zonde zijn om de glooiende, grasgroene hellingen vol te bouwen met stallen. Een paar koeien meer, dat is nog wel het doel.
Maar de kans dat het vlees naar Nederland komt is klein. “Ik verkoop mijn vlees alleen in Engeland, in hele beesten. Ik ben geen slager, en ook geen exporteur. Dat is inderdaad jammer voor jullie, maar als je wilt, neem dan gerust een karkas mee.” lacht de boer met de juiste handelsgeest.
Een blinde proeverij kregen we die middag bij hem aan tafel niet. Wel een prachtig stuk van de rib, dat aan tafel gesneden werd en geserveerd werd met een salade en peterselie-aardappeltjes. En ja, ook met de levende koeien nog op het netvlies, smaakte het me heerlijk.
En natuurlijk, in Nederland zijn er ook zulke boeren, die goed voor hun beesten zorgen en ze in alle rust en ruimte voorbereiden opdat wij het lekkerste stukje vlees op ons bord krijgen. Dus ga er naar op zoek! En vertel ons gerust je bevindingen.
–
Lees ook:1 op 10 biggetjes sterft vroegtijdig in bio-industrie
Lees ook:Nederlanders kritisch over veetransporten
Lees ook:Koeien doden vrouw
Lees ook:Op bezoek bij Heijerhof
Lees ook:Ierland: Gelukkige koeien en perfecte hamburgers (mét recept!)