Ik ben zo’n persoon die altijd alles zelf geprobeerd wil hebben. Gewoon om te weten hoe iets in elkaar steekt, maar ook omdat ik er van hou om een beetje op avontuur te gaan. Ik had her en der al gehoord dat je in Italië truffel kon jagen en dat klonk me wel spannend in de oren. Ik zag me al lopen in zo’n bos met allemaal honden of varkens op zoek naar die goddelijke vrucht die truffel heet. Zo gezegd, zo gedaan, toch? Maar zo eenvoudig was het nog niet om op truffeljacht te gaan.
Tenminste, als je het zelf wil regelen en niet met een georganiseerde kostbare groepsreis op pad wil gaan. Ik heb mijn culi-netwerk ingezet met de vraag of zij adresjes voor truffeljagers hadden, maar er werd nogal omzichtig gereageerd. Hield iedereen het voor zichzelf of wisten ze het echt niet? Uiteindelijk heb ik via via een Italië-specialist gevonden die een truffeljager kende om enkel mijzelf en mijn vriendin mee te nemen op zijn jacht. Zo vertrok ik vorig jaar november enthousiast naar San Miniato waar in die periode ook het Nationale festival van de Witte truffel gevierd werd. Ik viel dus met mijn neus in de boter.
truffelmaffia?
De Italiaanse truffeljager bleek een eenvoudige man met een klein wit bestelautootje waar achter een traliehek de speciale truffelhonden zaten. Hij vertelde dat hij de honden al jaren getraind had om truffels te zoeken. Die honden zijn erg veel waard en moeten zeer goed beschermd worden, want ze worden soms gestolen of nog erger vergiftigd. De zogenaamde ‘truffelmaffia’ schakelt op deze manier hun tegenstanders naar het truffel zoeken gewoon uit. Dan hoeft de schaarse truffelbuit met minder mensen gedeeld te worden. Ook mag niet iedereen zomaar even truffel zoeken in Italië. De gebieden waar zich truffels bevinden, worden beschermd door alleen jagers met een speciale vergunning toe te laten. Inofficieel gebeurt het natuurlijk wel dat mensen stiekem truffels uit het bos halen, maar als ze worden aangehouden en geen vergunning kunnen tonen, dan volgt een hoge boete.
de jagershut
We kwamen aan bij een bos. Een gewoon bos eigenlijk, zoals je dat ook bij ons in Nederland hebt. Ok, dacht ik, kom maar op met die honden want ik wil nu gaan zoeken naar dat goddelijke spul. Ik moest mijn ongeduld onder controle brengen, want we moesten eerst nog naar een boshut waar alle jagers in hun kostuum zaten om nog even een borreltje grappa te drinken. Ik hoorde ze denken wat die twee vrolijke dames op kaplaarzen met die ietwat oudere truffeljager daar toch kwamen doen?
de jacht is geopend
Met een grappa achter de kiezen, wandelden we vervolgens eindelijk het bos in. We kregen aanwijzingen dat onder eikenbomen waar geen of weinig bladeren de grond bedekten, de truffels zich bevinden. Een truffel groeit namelijk ondergronds op het wortelschimmel van enkele bomen zoals de Eik, de Populier en de Hazelaar. Je kon het dus enigszins al zien of er mogelijkerwijs een truffel in de grond zou zitten en op dat moment roep je de honden erbij die over een extreem reukorgaan beschikken om de geur van truffel op een afstand van ongeveer 30 cm onder de grond te ruiken. De jager demonstreerde dit door een klein truffeltje uit zijn zak te pakken die hij aan de honden liet ruiken, waarna hij ze op een aangegeven plek de opdracht gaf om te speuren. De honden liepen nerveus heen en weer met hun neus over de grond en gingen plotseling graven. De jager bleef er vlak naast staan, want zodra er eens stukje van de truffel zichtbaar zou worden, moest hij het direct uit de mond van de hond grissen. De honden zijn er namelijk ook dol op. En ja hoor, daar was een zwart truffeltje. Het bleek een late zomertruffel. Niet meer van al te beste kwaliteit en dus kreeg de hond het truffeltje als beloning. We vonden na anderhalf uur lopen in het bos een paar matige zomertruffeltjes. Weten hoe deze jacht afloopt? het volledige artikel is te vinden op www.denicious.nl
Lees ook:Truffel, een delicate en kostbare zwam
Lees ook:snuffelen aan truffels
Lees ook:hoezo exclusief?
Lees ook:Witte truffel 158 duizend euro waard
Lees ook:Restaurant alleen voor honden